Leven in vertrouwen & overgave

Leven in vertrouwen en overgave

 

Klinkt mooi he? Leven in vertrouwen en overgave. Is het makkelijk? Nee, zeker niet altijd. Wij hebben het afgelopen half jaar mogen ervaren wat er mag ontstaan wanneer je je hart volgt. Wanneer je los durft te laten van alles wat je kent en vol vertrouwen je stappen zet die goed voelen.

Ik neem je in deze blog even mee op ons avontuur.

Al langere tijd waren we op zoek naar een nieuwe woonplek. Een plek waar we de mogelijkheid hadden om zelfvoorzienend te leven met een stukje grond om groentes te verbouwen. Een plek ook waar ik met groepen zou kunnen werken of retraites kon geven.

Na lang zoeken kwamen we al snel tot de conclusie dat het erg lastig zou worden in Nederland. De plekken zijn schaars en als ze er al zijn, vrijwel onbetaalbaar. Het idee ontstond om eens te kijken of het buitenland een optie zou kunnen zijn. Na wat landen onderzocht te hebben kwamen we op het idee om het in Zweden te zoeken. Zweden voelde gelijk goed vonden we. De natuur, de rust en ruimte spraken ons enorm aan.

Maar hoe dan? Wanneer? En waar dan in Zweden? Moeten we er eerst heen om huizen en gebieden te bezichtigen? Allemaal vragen waar we op dat moment nog geen antwoord op wisten.

Tot we op een gegeven moment het heldere idee kregen om eerst een huis te gaan huren. Zo zouden we een beetje kunnen kijken of het ons zou bevallen en vanuit daar konden we rustig om ons heen kijken waar we zouden willen wonen.

Maar ja, hoe kom je dan aan een huurhuis? We besloten om niet gelijk fanatiek aan het zoeken te gaan maar eerst een oproep te plaatsen in het “Zweden forum” op facebook.

Nog dezelfde dag bood een Nederlands stel ons hun huis aan. Vanaf september kwam het leeg en we konden het voor een half jaar huren. En het mooie is dat het in het gebied lag waar we ons gevoelsmatig als eerste op gericht hadden. Het kwam eigenlijk gewoon naar ons toe.

De schrik was eerst wel wat groot omdat september wel heel snel was. Het was toen al begin juni!!

Vanaf dat moment voelt het ook alsof we op een sneltrein zijn gestapt en het enige wat we konden doen was om erin mee te gaan.

Als eerste ons huis maar in de verkoop. Het zou nog wel even duren voordat het verkocht zou worden dachten we. Maar niets was minder waar. Twee weken, zestien bezichtigingen en zeven biedingen later, was ons huis al verkocht!

Op dat moment hadden we nog twee maanden om alles te regelen voor onze emigratie. De buitenkozijnen nog even schilderen, uitzoeken van spullen die we mee wilden nemen en weggeven of verkopen van spullen die we niet mee wilden. Opruimen, schoonmaken, inpakken, formaliteiten regelen voor de verhuizing naar buitenland, de verhuiswagen regelen, onze zoon nog even helpen met verhuizen naar een andere kamer, afscheidsfeestje regelen… Kortom veel werk in twee maanden. Maar het is allemaal net gelukt….

28 augustus 2021 zijn we in de auto gestapt richting Zweden. De reis ging voorspoedig, geen controles onderweg en nergens oponthoud.

En dan zit je zomaar ineens in Zweden. Tja, en nu?  Eerst maar even settelen en tot rust komen. En toen kwam het besef: Oh jee, wat hebben we gedaan? Omdat het allemaal zo snel gegaan is, had ik geen tijd meer gehad om te voelen. Voelen wat deze stap emotioneel met me deed. Een paar weken lang stond in het teken van angsten die omhoog kwamen, depressieve gevoelens en het gevoel mezelf kwijt te zijn. Niet meer weten of dit wel de goede beslissing was, niet meer weten wat ik wilde.

Dit was niet wat ik verwacht had!

Het dwong me om weer meer naar binnen te keren en te onderzoeken wat ik mocht helen in dit proces. Ik kwam erachter dat ik de controle en schuldgevoel mocht loslaten. Er was ineens niks meer waar ik de controle over had. Vreemd land, vreemde taal, vreemd huis, geen eigen plekje, alles opnieuw moeten uitzoeken en gevoelsmatig ver verwijderd van mijn zoon, die in Nederland bleef. Doordat ik naar binnen keerde en het proces echt kon aangaan en de ruimte kon geven, voelde het na een paar weekjes gelukkig een stuk beter.

 

Ondertussen waren we ook op zoek naar een koopwoning. Want ja, een half jaar is snel voorbij en als we dan nog niks gevonden hadden, wat moesten we dan? Te geforceerd gingen we op zoek naar een geschikte plek maar dé plek zat er nog niet bij. Wanneer je vanuit een ‘moeten’ iets wilt realiseren, lukt dat vaak niet. Dit hadden we natuurlijk kunnen weten. De periode vóór onze verhuizing ging ook vanuit een flow en niet vanuit het idee van ‘moeten’.

We besloten om het maar even los te laten….

Loslaten betekent dat er weer ruimte komt voor nieuwe dingen en dat mochten we weer ervaren op een mooie zondag. Drie oktober om precies te zijn.

 

We gingen naar een nabijgelegen lunchcafé om een hapje te eten en wat biologische groentes te kopen. Toen we aan kwamen rijden en uit de auto stapten, vond ik het gelijk al een prachtige plek. We zochten een tafeltje en terwijl we op ons eten wachtten, zaten we wat te mijmeren over de tuin en de sfeer van de plek. Zoiets zochten we…!

We raakten in gesprek met de eigenaresse en vertelden haar dat ze zo’n mooie plek had en dat wij ook op zoek waren naar een soortgelijke plek. Zegt ze ineens: Jullie kunnen dit wel kopen!!

HUH?! WAT ?! We wisten niet wat we hoorden. Het stond nog niet officieel te koop maar dezelfde week zou de fotograaf komen en zou het in de verkoop. Dus als we wat wilden, moesten we niet te lang wachten. We mochten gelijk de 2.2 hectare tuin, bos en weiland bekijken en we kregen nog een rondleiding door het huis. We zagen wel dat er nog genoeg te doen was maar we waren op slag verliefd en 5 dagen later hebben we het koopcontract getekend.  Alles wat we graag willen kunnen we daar realiseren. Er is een bedrijfsgebouw waar we workshops kunnen houden, waar we kunnen werken met groepen tijdens een retraite, een stuk weiland waar we groentes op kunnen verbouwen, en de mogelijkheid om overnachtingsplekken te kunnen creëren voor mensen die een retraite volgen of een paar dagen willen genieten van de natuur en volledig willen ont-stressen.

Het huis is al redelijk zelfvoorzienend en dat is ook iets wat hoog op ons verlanglijstje stond. Kortom onze perfecte plek.

We blijven ons verbazen hoe wonderlijk dingen op je pad komen wanneer je alles durft los te laten en vol overgave op het leven durft te vertrouwen.

 

Het afgelopen jaar is dus een jaar van verandering, van uitdagingen en van verwondering.

Door al die uitdagingen en veranderingen werd ik als vanzelf gedwongen om nog dieper bij mezelf naar binnen te keren. Het bewust worden van diepere lagen zorgt weer voor groei en een diepe transformatie.

Ik ben me ervan bewust dat er heus meer uitdagingen zullen komen. Uitdagingen die me dwingen om te vertrouwen, los te laten of juist naar binnen te keren om te mogen voelen. Er zijn nog steeds momenten dat ik denk: “wat doe ik hier” of dat ik nú wil weten hoe het er allemaal uit moet gaan zien. Maar ik voel dat ik hier niet voor niets ben. Anders waren alle dingen niet zo op ons pad gekomen.

Ik mag ook nu weer gaan vertrouwen op wat het leven voor ons in petto heeft.

Niet altijd zo eenvoudig maar zeker de moeite waard.

 

Halverwege december kunnen we naar ons nieuwe plek en dan gaan we wel ontdekken wat we op deze bijzondere plek mogen gaan creëren.